Prolog

Prolog

(który, bądźmy szczerzy, wcale nie przypomina prologu)

   Biegałam przez szkolny korytarz z prędkością dziewczyny, która biegnie przez szkolny korytarz. Rozpychałam się łokciami, między uczniami zmierzającymi we wszystkie strony. Nikt nie przejmował się niską blondynką, która nie długo dostanie niezłą burę od nauczyciela. Już trzeci raz w tym tygodniu zaspałam. Gdyby moją pierwszą lekcją byłby angielski nic wielkiego, by się nie stało. Za to dziś zaczynałam zajęciami fizycznymi. Pan Grace mnie nienawidził. Może to przez to, że w szóstej klasie złamałam mu nos kozłując piłką? Albo zniechęcił się do mnie zaraz na początku siódmego roku, gdy rozbiłam lustro na sali akrobatycznej. Powód nie był ważny. Liczą się tylko skutki, czytaj: bezgraniczna nienawiść nauczyciela do mojej skromniej osoby.

    Odbiłam się od czegoś dużego i zatoczyłam dwa kroki w tył. Z rąk wypadły mi książki i parę stron nut "Sonaty Księżycowej" Bacha. Zaczęłam je pośpiesznie zbierać z podłogi. Już miałam zacząć krzyczeć, żeby przestali urządzać z korytarza pieprzony tor przeszkód, gdy ujrzałam kto był moim winowajcom. Przede mną stał Charles Bredson. Nie śmiały chłopak z mojego roku. Chodziliśmy razem na parę zajęć. Był naprawdę miły, a nawet raz pozwolił mi przepisać zadanie domowe z francuskiego.

   Obecnie poprawiał okulary na nosie i przepraszał mnie gorliwie. Nie mogłam być na niego zła, bo wszyscy wiedzieli, że Charles ma nieskoordynowane ruchy i utyka na lewą nogę. Uśmiechnęłam się do niego łagodnie i sama zaczęłam marudzić na swoją niezdarność, by choć trochę poczuł się lepiej. Wyminęłam go szybkim krokiem, przy okazji machając mu zamaszyście na pożegnanie.

   Dwadzieścia minut później stałam już w równym rzędzie na sali gimnastycznej, przebrana i gotowa. Wszystkie dziewczyny były zgrabne, wysokie o długich kasztanowych włosach i nieskazitelnej cerze, i ja. Drobna blondynka o burzy włosów na głowie. Nie lubiłam siebie w takim wydaniu, wolałabym być wysoka i silna jak Kobieta Kot. Albo Heidi Klum. A gdy masz zaledwie 160 centymetrów wzrostu, wszyscy się nad tobą rozczulają. 
    Pan Grace z niezadowoleniem przywitał się, co chwila rzucając mi zirytowane spojrzenie. Dziś grałyśmy w siatkówkę. Oczywiście łamaga Elizabeth nie została dopuszczona do piłki, więc całą lekcję przesiedziałam na ławce. Nie żeby mi to nie odpowiadało. Ja się nie pocę, a nos pana Grace’a pozostaje cały. Na lepsze wyjście oboje nie mamy co liczyć.

   W połowie drugiego seta, gdy wystukiwałam obecnie ostatni takt „Arii Królowej Nocy”, zdarzyło się coś dziwnego. Jedna ze sprzątaczek, myjących obecnie okna na sali, przefrunęła z jednego parapetu na drugi. Zmrużyłam oczy i spojrzałam na nią jeszcze raz. Wyglądała tak, jak zwykle. Chuda, pomarszczona babka w średnim wieku. Nic podobnego nie stało się do końca zajęć, a ja powoli uwierzyłam w to, że jest coś ze mną nie tak.

   Dziś lekcje skończyłam wyjątkowo późno. Gdy szłam odłożyć książki i wyciągnąć futerał ze skrzypcami, korytarz był już pusty. O 15 miałam spotkanie z Starym Georgem. Znosił mnie odkąd w wieku sześciu lat zaczepiłam go, gdy grał na skrzypcach w podziemnym przejściu. Łaziłam za nim tak długo, że w końcu przystał na propozycję mojej mamy i rozpoczął moją naukę muzyczną. Obecnie uczyłam się gry na dwóch instrumentach, fortepianie i skrzypcach.

   Otworzyłam szafkę i zaczęłam przeszukiwać torbę z książkami za telefonem. Z tyłu usłyszałam szuranie, jakby ktoś ciągnął ciężki przedmiot po podłodze. Obróciłam się, lecz jedyną  osobą oprócz mnie był ten podejrzany babsztyl z miotłą. Wróciłam do szukania telefonu ze zdwojoną prędkością. Znów ten dźwięk. Po kolejnym rozeznaniu moje oczy nie wychwyciły nic podejrzanego. Gdy w końcu znalazłam komórkę z ust wyrwał mi się jęk ulgi. Zatrzasnęłam szafkę, chwyciłam futerał i żwawym krokiem ruszyłam w stronę wyjście.

   Nie zrobiłam trzech kroków, a ujrzałam pędzącego w moim kierunku Charlesa, z przerażeniem wymalowanym na twarzy. Już chciałam zawołać, czy czegoś zapomniał, gdy poczułam ból przebiegający wzdłuż kręgosłupa. Ostanie, co zobaczyłam, osuwając się na posadzkę, to twarz woźnej rozciągnięta we wrednym uśmiechu.

                                                                ~*~

Tak właśnie brzmi prolog mojego opowiadania o córce jednego z greckich bogów. Wpadłam na pomysł prowadzenia bloga przez złość na Ricka Riordana iż nie napisał ani jednej książki o zwykłym życiu w Obozie Herosów. A więc zmotywowałam się i jestem. Mam nadzieję, że nie zniechęciłam was tym wstępem i będziecie nadal "trwać" u mego boku, poznając życie Elizabeth. 

Dzięki za uwagę, puck